donderdag 31 juli 2014

Het tripje naar de jungle

Na vijf weken Peru was het tijd voor mijn eerste, langere reisje: een weekje naar de jungle, of de selva zoals ze dat hier noemen. Peter en Alanya hebben een huisje in een dorpje in de selva en Peter gidst er regelmatig. Nu was het mijn beurt om mee te gaan naar Valle Esmeralda. Een klein verslagje van mijn reis...

DAG 1

In de vroege ochtend vertrokken we uit Ayacucho richting het avontuur. In een taxi reden we een 7tal uur door de bergen, op onverharde wegen. Het landschap zag je veranderen van dorre bergen tot steeds meer groen. Ik heb me geen moment verveeld tijdens de rit en enorm genoten van het uitzicht. Aangekomen in Pichari stapten we in een andere taxi, om echt de selva in te rijden. Dit was een super gekke ervaring voor mij. Alles leek er op Belize: het klimaat, de geur, de huisjes langs de weg. Met het enige verschil dat de jungle in Peru meer reliëf kent. Maar het voelde als thuiskomen en bracht me toch een beetje in de war. Na een fris pintje in het dorp, aan de oever van de rivier, namen we een bootje naar het huisje van Peter. Tijd om schoon te maken alvorens ons daar te installeren. We hadden geluk, er zat amper ongedierte. We sloten de dag af op het terras van het huisje met een rumcola, zicht op de rivier en de geluiden van de selva.

DAG 2

Deze dag stond in het teken van het verkennen van het dorp en het leven van de mensen die er wonen. Maar eerst namen we een duik in de rivier. Echt prachtig met zicht op de bergen aan de overkant. Ik ontmoette heel wat vrienden van Peter uit het dorp. Zo gingen we langs bij een cacao-boer die mij cacaobonen liet proeven voor ze gedroogd zijn. Een smaak die ik nog nooit geproefd had, maar heel lekker! Ook rook ik de geur van cacaobonen die aan het drogen zijn. Dat stinkt verschrikkelijk hard. Bovendien is het een geur die op verschillende plaatsen tijdens de reis terugkwam. Verder speelden we een spelletje pool in het biljartlokaal van Wally en Irma, super lieve mensen! Het is nu wel duidelijk dat mijn talenten ergens anders liggen :-) . In de bar van Mickey dronken we wat pintjes en we sloten de dag af met een verjaardagsfeestje van Yolanda en Richard, waar we een bord eten kregen waar je een familie mee kan voeden. Toen ik klaar was, leek het bord nog altijd even vol. Peruanen eten echt gigantisch veel! Nadien moesten we in het donker opnieuw op zoek naar het huisje. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want in het donker was de desoriëntatie compleet. We waren super dichtbij maar we zagen tot tweemaal toe een huisje dat in onze voorstelling te dicht bij de weg lag. Zo bleven we een uur zoeken tot we beseften dat dat ene huisje toch ons huisje was. Hoera voor doorzettingsvermogen en een beetje gevoel voor richting! Eenmaal binnen begon het bakken uit de lucht te regenen. We hadden geluk!

DAG 3

De regen bleef duren tot de volgende dag s middags. Tijd om me dus verder te verdiepen in de verhalen van Paulo Coelho en daarbij ineens mijn Spaans bij te schaven. Toen de regen stopte, wilden we de rivier oversteken om de nativos te bezoeken die aan de overkant leven. Zij leven nog echt op het ritme van de natuur, hoewel de veranderingen snel gaan. Zo ook in het dorp: stilaan wordt er elektriciteit aangelegd en ook gsm-bereik is in het vooruitzicht. Voor deze mensen een vooruitgang, in onze beleving eerder een verlies van de charme. Maar dus, we stonden op het punt de boot te nemen toen ik enorme pijn kreeg in mijn maag en bijna niet op mijn benen kon blijven staan. Iets wat me de laatste weken wel vaker overkomen is. Bij Irma en Wally mocht ik een uurtje op bed liggen en toen was ik er weer bovenop. Net op tijd om voor het donker nog een wandeling te maken naar een ander stuk van de rivier. Daar was een heuvel waar apen leven. Hoewel we ze niet gezien hebben, hebben we de aapjes wel gehoord. Die avond kon ook mijn geluk niet op toen we op het balkon toch nog een tarantula aantroffen. Lien&Suzanne-in-belize-stijl heb ik de spin toen snel de naam Henk gegeven, minder angst gegarandeerd! Peter stuurde Henk de jungle in en ik kan weer zeggen dat ik nog eens vogelspin in het echt zag.

DAG 4

Vandaag was het 28 de Julio, de nationale feestdag van Peru die normaal gezien gepaard gaat met optochten en feest. Helaas hadden de dorpelingen al wat feesten achter de rug en deden ze dit keer niet mee. Bovendien regende het weer, dus besloten we om voor de feesten naar Pichari te gaan, een stad in de jungle. Maar het geluk was niet aan onze kant. In Pichari hadden ze de dag voordien al gefeest. Dus genoten we van de leuke barretjes en restaurantjes die er waren. Na zes weken nog eens een goed ijsje eten, dat was hemels!

DAG 5

Deze dag was mijn absolute topdag! We vertrokken te voet van Pichari richting een gebied met watervallen. Na een stuk langs de weg, waar veel mensen ons enthousiast en verbaasd begroeten (wow, de gringos gaan te voet!), kwamen we aan een weg door de natuur en naast een riviertje. De hitte en het klimmen maakten het best vermoeiend, maar de omgeving maakte alles goed. Aangekomen bezochten we twee watervallen. De ene had een hoogte van ongeveer 100 meter. Indrukwekkend en best eng om dichtbij te komen door het sterke geluid van het water en de wind. De tweede waterval was kleiner, maar daar konden we in het water. Het leek wel een natuurlijk bubbelbad. Zalig! Op de terugweg namen we toch maar een taxi. Die bracht ons nog naar Puerto Mayo, een chill plekje naast de rivier. Helaas zetten Peruanen hun eentonige muziek altijd en overal super hard en werd ik gebeten door de mieren. Snel weer terug naar Pichari voor een hamburgertje en een cocktail in de plaatselijke karaoke.

DAG 6

Een mooi reisje kwam aan zijn eind. Enkel de terugweg restte ons nog. In een 4×4 ging het wel heel snel door de bergen. Het was best wel spannend, zo naast al die afgronden en met alle herdenkingsplekjes naast de weg. Ondanks dat was het uitzicht opnieuw adembenemend.

Het was super leuk om weer in Ayacucho aan te komen! Na een douche samen met al mijn vuile kleren, had ik nog een gezellige avond met Inge. Weer thuis!

maandag 14 juli 2014

Los cachorros


Terwijl ik op het dak zit, met uitzicht op en weg van de drukte van de stad, begin ik aan dit nieuwe blogbericht. Mijn vierde week bij Los Cachorros is ingegaan, dus het wordt tijd om jullie wat meer te vertellen over het werk dat ik hier doe.

Los cachorros is een organisatie die zich inzet voor straatkinderen en die multidisciplinair werkt. Dat betekent voor mij dan ook: veel uitdagingen en veel verschillende dingen om te leren. Op dit moment ben ik bezig met de volgende zaken:

- Om de twee weken draai ik een week mee als opvoeder in de dagopvang. Hier wonen kinderen die voor zichzelf de beslissing hebben genomen om hun leven een andere richting te geven, weg van de straat. Los Cachorros ondersteunt hen via een permanente opvang. De kinderen wonen in het huis en krijgen er ondersteuning op psychologisch en academisch vlak. De jongeren gaan naar school en er wordt met hen gezocht naar vrije tijdsbesteding. Op dit moment verblijven er vijf jongeren in de dagopvang, 3 meisjes en 2 jongens.

- De andere week werk ik voor Area Calle , op straat dus. Hier ben ik nog maar pas mee begonnen, dus dat moet allemaal nog wat op gang komen. Ik ging alvast op huisbezoek bij gezinnen van kinderen die een groot deel van hun tijd op straat doorbrengen. Ook met de gezinnen wordt er namelijk gewerkt om te streven naar reintegratie van de jongeren in het gezin. Daarnaast zal ik binnenkort mee de straat op gaan om met de doelgroep te werken op hun eigen terrein en nieuwe straatjongeren te identificeren. Ook in de nachtopvang zal ik een keertje meedraaien. Daar kunnen jongeren terecht waarvoor de stap naar de dagopvang nog groot is, maar die een maaltijd, bed en een babbel wensen, weg van de gevaren van de straat. Gemiddeld zijn er twee tot acht jongens in de nachtopvang. Dat zien er allemaal stoere binken uit, maar ze komen toch wel vriendelijk `hola profesora` zeggen.

- Verder heb ik nog wat bijkomende taken die ervoor zorgen dat ik hier toch een beetje de ortho kan uithangen. Volgende week zal ik samen met de psychologe, Florentine, een workshop geven aan het team over intelligent straffen. Verder ondersteun ik, samen met Inge, de straatwerkers om handelingsplannen op te stellen. Tot slot zal ik een maal per week in het schooltje helpen, waar kinderen van buitenaf heenkomen die moeilijk meekunnen in het gewone onderwijs.

Tussen al dat interessante werk door, is er natuurlijk tijd voor ontspannende dingen. Zo was er het uitstapje naar Quinua, met lokale gerechtjes en een avontuurlijke busrit. Ook gingen we naar een uitzichtspunt in de bergen, vanwaar we de hele stad konden zien. Een bbq op het dak van vrienden en heerlijke Apple crumble maakten het weekend helemaal af! Aftellen naar mijn tripje naar de jungle nu!

Veel liefs uit Ayacucho!

dinsdag 1 juli 2014

Tijd


Dit wordt geen blog om te vertellen wat ik hier allemaal doe in Ayacucho, want uiteindelijk is het ook maar gewoon het dagelijkse leven. Wat dat betreft is het best vergelijkbaar met België! Ik kijk ook naar de voetbal, ga iets eten of drinken met vrienden en ik ga naar het werk. Verder geniet ik liever van al die kleine geluksmomentjes dan dat ik ze telkens moet delen met heel de wereld. Liever wil ik jullie vertellen over die dingen die het leven hier zo anders maken.

Een van die dingen ontbreekt vaak in België, namelijk: tijd!

Je kan niet zeggen dat Peruanen de meest relaxte personen zijn. Het verkeer is hels en mensen zijn vaak gejaagd. Maar het leven lijkt hier minder gecompliceerd te zijn. Geen duizenden hobby's , niet die druk om altijd maar de coolste dingen te doen en miljoenen vrienden te hebben, geen propvolle agenda`s. In plaats van twee weken op voorhand af te moeten spreken dat je met iemand iets gaat doen, kan je hier gewoon iemand tegen het lijf lopen in de stad en ineens een halve middag samen doorbrengen.

Het is hier voor mij dan ook heel gemakkelijk om te genieten van de kleine dingen: naar de markt gaan en koken, in het gezelschap zijn van mensen, een boekje lezen, genieten van het uitzicht op ons dak. Iedere dag ben ik blij dat ik hier ben! Voor de rest laat ik alles gewoon op me afkomen en dat werkt perfect! Ja ja, ik begin hier toch best goed in te worden :-) ! En ik ben er nu wel van overtuigd: ik heb toch wel een kleine verslaving aan altijd dat beetje meer ontdekken van de wereld. Dus laat die volgende 5,5 maand maar komen!